Epidemic of junk architecture.
—Conversation between artist Egill Sæbjörnsson
and architect Rafael Campos de Pinho
published on Icelandic newspaper Heimildin
February 25th, 2025
www.heimildin.is
and architect Rafael Campos de Pinho
published on Icelandic newspaper Heimildin
February 25th, 2025
www.heimildin.is
A group of citizens is urging authorities to steer development toward a more beautiful built environment under the slogan Build Better (Byggjum Betur). An architect and urban planner engage in a conversation with an artist about the cityscape. The appeal is included in this article.
__
__
Rafael Campos de Pinho is an architect and urban planner from Brazil who has worked in the United States, Spain, Iceland, and other places. He has lived in Iceland and is married to an Icelandic woman. Egill Sæbjörnsson is a visual artist and musician who has also been involved in architecture in recent years. Both are part of the group that, in the attached letter, calls on City authorities to guide development toward a more beautiful built environment. They discuss what they see as a lack of direction in the planning of new neighborhoods in the capital region and beyond.
In the conversation, Egill is in Iceland, while Rafael is in Monaco. The discussion takes place online.
Egill: Here we are, dear Rafael, together because we believe that so many of the buildings being built in Reykjavík—and elsewhere—are poorly designed and, in some way, ruining the city. We are also part of the group that, with the attached letter, has called on the public, authorities, designers, developers, and investors to stop the construction of soulless neighborhoods that are, quite simply, against the public good. Some want to blame the money, or the developers, or even the architects. But doesn’t the public bear a great responsibility as well? After all, someone has to want to build these places and make a profit from them, and surely the public wants something more beautiful and better—but they remain powerless in this conversation. Where do we land? We want a discussion about this—this cannot go on any longer. Something big needs to change here.
Rafael: Absolutely. This isn’t just our opinion—many people have been voicing the same concerns. Most new buildings in Iceland and everywhere have been ugly for decades, but it seems that only recently people started to really understand the extent of the damage. Páll Líndal, an environmental psychologist and one of our group members, has spent a decade researching this, and his findings are clear that almost everyone agrees on this, and that an ugly built environment has a measurable negative impact on our wellbeing. It’s difficult to point fingers and say whose fault it is that we got to this point where it’s almost impossible to build beautiful buildings and cities. But regardless of whose fault it is we need to unite to acknowledge the problem and find a solution. That’s why we initiated this petition. We need to stop the junk architecture epidemic.
Egill: Examples of this include the buildings at Hlíðarendi, the new National Hospital, Vallahverfi, and even Hafnartorg. Yes, much of what has been built in recent years or decades and added to the urban landscape. People must have the right to express what they appreciate and what they disapprove of. I am in shock over this situation. Sometimes, it feels like there is a deliberate effort to destroy Reykjavík and other settlements across the country. Many generations have fought for this. Imagine if the construction industry and authorities had the final say in the battle over Torfan and Grjótaþorp. I dare say that all Icelanders are grateful that those areas are not filled with glass buildings and highways today. In reality, large-scale developments like Hlíðarendi and the new National Hospital, along with other neighborhoods of similar scale, are no different.
Rafael: Hlíðarendi is disastrous but I think it’s great that people are so fired up about it. These blocks that look like Tetris have been popping up everywhere for so many years, but it seems that only recently people understood the extent of the damage.
Egill: And let’s not forget that buildings don’t just belong to those who finance and build them, or to those who buy and live in them. They belong to everyone—everyone who interacts with them daily, who walks past them, who works nearby, or who commutes and has to see them every day. The appearance of buildings is not a private matter; it affects all citizens and the public space as a whole.
Rafael: Hlíðarendi is very central, and so is the new Landspítali. European capitals have always invested heavily in their main train stations, because it’s the first thing a visitor would see upon arriving in the city. A visitor coming to Reykjavík gets off the bus at BSÍ and sees Hlíðarendi on one side and the new horrific Landspítali on the other. Not a great first impression.
The public has little say.
Egill: The public has almost no voice and is simply forced to buy whatever is built. And what’s on offer? Developers—understandably, perhaps—try to cut costs like everyone else to maximize profit. But who represents the buyer, the public? They’re the ones left with the final product. And so is everyone else in the city, because these buildings aren’t hidden away in private living rooms—they shape the shared space of all city residents. Groups like Híbýlaauður and the Torfusamtökin bring together professionals and the public in a cross-disciplinary approach and have done important work over the years. More recently, writers such as Andri Snær Magnason—and many others—have published articles addressing these issues.
Rafael: That’s right, the public has no say. The NIMBYs sometimes get to block developments or impose changes that often lead to even worse buildings. We need a better way to present and review proposals, and also much better codes and regulation. It’s clear that most people prefer traditional architecture with details and elements that give it human scale. But most of what’s built is plain aluminium boxes arranged in haphazard compositions.
Egill: Why is there no ornamentation in modern architecture? Why is it so dull and minimalist? We are building on a 10,000-year architectural tradition, yet we seem to have erased 99% of that heritage. A century of Bauhaus dominance has overshadowed all other styles, leaving us with an uninspired and, I would say, poor architectural language.
Rafael: Exactly, for 10,000 years humanity developed a pattern language that guides us through the built environment. Even if ornamentation changed from place to place and throughout the millennia, there’s a common sense about shapes, windows, composition of buildings with a base, a middle and a top. A pattern language that makes us feel at home in our built environment. The Greeks and the Romans had all the proportions figured out and informed the following centuries. But in the early XX century architects thought it was a good idea to reinvent the wheel, and buildings started to look really chaotic.
Egill: We need to heal from the Bauhaus trauma of the 1920s—the idea that form follows function and that anything else is tacky. We need to overcome the shame associated with ornamentation. We can expand our toolbox and allow ourselves to embrace beauty again. Architects seem afraid to talk about ornamentation, as if they fear they won’t be taken seriously—or worse, that they might lose job opportunities. A hundred years have passed since Bauhaus took its necessary step, but now we need to allow ourselves to use decoration again. That doesn’t mean we have to go back to building old-fashioned structures, as some suggest. There is another way. Everything we learned in the 20th century was remarkable, but it resulted in an architectural language that is too sterile. We need to reintroduce what I call complex surfaces. Ornamentation is part of that, but so is exactly what certain building regulations today are trying to achieve—breaking up monotonous facades, adding depth and variation to surfaces, and so on. Buildings operate on three scales of form: the overall shape of the structure, then windows, doors, and roofs. In the past, ornamentation was the third layer—the finest level of detail. But it has been almost entirely absent from architecture for the last hundred years, and that is why so much of it feels lifeless.
It usually doesn’t turn out well.
Rafael: That’s a great explanation. XX century architecture has been so much about making a crazy “big shape” and neglecting the details and human scale. These experimentations are an art form, and can be really interesting if well done. The problem is most of it is not well done. While it’s relatively easy to follow the principles of traditional or classic architecture and produce a decent building, it takes an extraordinary genius to create convincing contemporary architecture. And even in these rare successful cases, people who don’t know a bit about architecture theory and history will not be able to appreciate it. Architecture shouldn’t be something appreciated just by a niche–everybody has to live, work, play, exist in buildings. They should be understandable and accessible to all.
Egill: Yes, modernism often feels to me like a rushed experiment by beginners in a foundation-year art class. Like something out of a Donald Duck comic—cartoonish and unrefined. Architecture is a living entity that has evolved for at least 10,000 years, yet the 20th century diminished this entity, shut it away, and tried to reinvent everything from scratch. It was like the rock & roll generation trying to break from their parents and do everything differently. How did that turn out? We need to learn to evolve from what already exists, to grow forward rather than sever traditions. Modernism turned a deaf ear to classicism, and people thought it was the answer. But the art world has already realized that this modernist mindset has become, well, "boomer"—outdated—and has moved on to a much broader approach. When will architecture catch up? It’s lagging behind.
Thoughtless design.
Egill: The new National Hospital is an example of a building that only operates on two scales. It’s far too large, with an overly simplistic form. There’s no sense of playfulness—no music! The building has no rhythm, no harmony.
Rafael: When I first saw the concrete structure coming up I thought it looked quite decent, there was some regularity in the volumes and openings. It’s a very big building that unfortunately overshadows the beautiful original hospital building by Guðjóns Samúelsson, but understandably it has to accommodate a growing population. But sometime later when they started to clad it I was horrified. I don’t understand what this barcode-like pattern is trying to communicate. It doesn’t look like a hospital, and it doesn’t look like it’s in Iceland. It’s the most random generic building, an anti-civic building, an anti-postcard. And people will be born there, people will die there, and everybody will have to endure its ugliness upon driving into Reykjavík. And it’s paid for with taxpayer money! This project should be stopped and redesigned and submitted to public voting. At least in this case the ugliness is only skin-deep, so it’s actually possible to save it.
Egill: Is this anyone’s fault? The developers? The architects? The regulators? Is there a lack of oversight? Or is the public itself to blame? We’re all in the same boat—developers, architects, urban planners, and the public. We need to fix this together rather than just pointing fingers at each other. I’m open to a conversation; in fact, I have ideas that I’m trying to bring forward. At the same time, the reality of developers and investors is something most people don’t understand—it’s not easy, and many go bankrupt. But building these developer-driven blocks, like what we see in Vallahverfi, is soul-crushing. Græna gímaldið is a prime example of how many things went wrong. We need a new approach—and collaboration. We need beauty.
Rafael: We need beauty! At this point, it’s far more productive to focus on solutions rather than assigning blame. The real question is: how do we stop this cycle and ensure it doesn’t continue? Iceland is growing, and construction isn’t slowing down anytime soon. Before we build more, we need to pause, reflect, and collectively decide on a better way forward. This isn’t just an Icelandic issue—it’s a global crisis. But here, people have a strong sense of agency; they believe in their ability to shape their surroundings and demand better. That’s a powerful advantage. Iceland has the opportunity to turn this around and set an international example. If we harness this momentum, we can transform today’s wave of development into a lasting legacy—one of beautiful, human-centered streetscapes that people love and thrive in.
___
(original text in Icelandic)
Faraldur ruslarkitektúrs – flestar nýjar byggingar ljótar
Hópur fólks skorar á borgaryfirvöld að stýra uppbyggingu fallegra umhverfis undir yfirskriftinni: Byggjum betur. Arkitekt og borgarskipulagsfræðingur ræðir við myndlistarmann um borgarumhverfið. Ákallið fylgir hér greininni.
Rafael Campos de Pinho er arkitekt og borgarskipulags- fræðingur frá Brasilíu sem unnið hefur í Bandaríkjunum, á Spáni, Íslandi og víðar – en hann hefur búið á Íslandi og er kvæntur íslenskri konu. Egill Sæbjörnsson er myndlistar- og tónlistarmaður sem einnig hefur fengist við arkítektúr síðustu ár. Báðir tilheyra hópnum sem skorar í meðfylgjandi bréfi á borgaryf- irvöld að stýra uppbyggingu fallegra umhverfis. Þeir ræða það sem þeim þykir vera ráðaleysi í byggingu nýrra hverfa á höfuðborgarsvæðinu og víðar.
Í samtalinu er Egill staddur á Íslandi en Rafael á Ítalíu. Samtalið fer fram í gegnum netið.
Egill: Nú erum við hér, kæri Rafael, saman út af því að okkur finnast svo margar byggingar sem verið er að byggja í Reykjavík – og víðar – ljótar og einhvern veginn verið að skemma borgina. Við erum jú líka hluti hóps sem nú hefur með meðfylgjandi bréfi skorað á almenning, stjórnvöld, hönnuði, verktaka og fjármagns- eigendur að stöðva uppbyggingu sálarlausra hverfa sem eru á móti almannaheill – hreinlega. Sumir vilja skella skuldinni á fjármagnið, eða verktaka og jafnvel arkitekta. En ber ekki almenningur stóra ábyrgð líka? Það þarf ekki einhver að vilja byggja þetta og græða aðeins á því, og almenningur vill væntanlega eitthvað fallegra og betra en er kraftlaust í þessu samtali. Hvar er lendingin? Við viljum samtal um þetta, þetta gengur ekki lengur. Það þarf eitthvað mikið að breytast hérna.
Rafael: Ekki spurning. Og þetta er alls ekki bara okkar skoðun – mjög margir hafa verið að viðra sömu sýn. Flestar nýjar byggingar á Íslandi – og annars staðar í heiminum – hafa verið ljótar áratugum saman. En lítur út fyrir að það sé bara tiltölulega nýlega sem fólk hafi komist í skilning um umfang skaðans í því hvað ásýndin veldur miklum skaða. Páll Líndal, umhverfissálfræðingur og einn af hópnum okkar, hefur varið áratug í að rannsaka þessi mál og niðurstöður hans sýna að nær allir hópar samfélagsins eru sammála um þetta. Þær sýna fram á að ljótt umhverfi hafi mælanleg neikvæð áhrif á líðan okkar. Það er erfitt að fetta fingri og segja að það sé einhverjum að kenna að við séum komin á þann stað að það sé nær ógjörningur að byggja fallegar byggingar og borgir. Burt frá séð hvar ábyrgðin liggur þá þurfum við að sam- einast um að viðurkenna vandamálið og finna lausn. Þess vegna settum við saman þetta ákall um breytt viðhorf. Við þurfum að stöðva þennan faraldur ruslarkitektúrs.
Egill: Dæmi um þetta eru byggingarnar á Hlíðarenda, nýr Landspítali, Vallahverfi og jafnvel Hafnartorg. Já, mikið af því sem byggt hefur verið á síðustu árum eða áratug- um og bætt inn í borgarlandslagið. Fólk verður að fá að segja hvað því finnist gott og hvað því finnist ekki gott. Ég er í sjokki yfir þessu ástandi. Mér líður stundum eins og það sé skipulega verið að eyðileggja Reykjavík og önnur byggðarfélög í landinu. Það eru margar kynslóðir búnar að berjast fyrir þessu. Ímyndum okkur ef byggingarbransinn og stjórnvöld hefðu fengið að hafa lokaorðið í baráttunni um Torfuna og Grjótaþorpið. Ég þori að fullyrða að allir Íslendingar séu þakklátir fyrir að þar séu ekki glerbyggingar og hraðbrautir í dag. Í raun eru svona stórkarlalegar framkvæmdir eins og Hlíðarendi og nýi Landspítalinn ásamt öðrum hverfum á sama skala.
Rafael: Hlíðarendi er skelfilegur en ég held að það sé í rauninni gott að fólki sé svona heitt í hamsi út af honum. Þessar blokkir sem líta út eins og Tetris hafa verið að poppa upp úti um allt í svo mörg ár, en nú fyrst virðist fólk vera farið að sjá áðurnefnt umfang skaðans.
Egill: Og við skulum ekki gleyma að byggingar tilheyra ekki bara þeim sem fjármagna þær og byggja þær, eða þeim sem kaupa þær og búa í þeim. Þær tilheyra öllum öðrum líka, öllum sem umgangast þær daglega og ganga fram hjá þeim; sem vinna í nágrenninu eða fara til og frá vinnu og þurfa að keyra fram hjá þeim. Útlit bygginga er ekki einkamál heldur snertir alla almenna borgara jafnt sem almennt rými.
Rafael: Hlíðarendi er mjög miðlægur – og einnig nýi Landspítalinn. Evrópskar borgir hafa alla tíð varið miklum fjármunum í að reisa virðulegar aðallestastöðvar, enda það fyrsta sem gestir sjá þegar þeir koma til borgarinnar. Gestur sem kemur til Reykjavíkur fer með rútu á BSÍ og það fyrsta sem viðkomandi sér er Hlíðarendi öðrum megin og hinn hræðilegi nýi Landspítali hinum megin. Ekki góð fyrstu kynni af borginni!
Almenningur hefur lítið að segja.
Egill: Almenningur á sér nær engan málsvara, verður bara að kaupa það sem er byggt. Hvað er þá til taks? Verktakar – kannski skiljanlega – reyna að spara eins og allir aðrir til að fá smá meiri gróða. En hver er þá málsvari kaupandans, almennings? Hann
situr uppi með þetta pródukt. Og allir aðrir í borginni, því þetta er ekki lokað inni í stofu, þetta er í sameiginlegu rými allra borgarbúa. Hópar eins og Híbýlaauður og Torfusamtökin eru blanda af þverfaglegri nálgun fagfólks og almennings sem hafa verið að vinna mikilvægt starf í gegnum tíðina. Eins hafa í seinni tíð rithöfundar eins og Andri Snær Magnason – og ýmsir fleiri – skrifað greinar til að taka á þessu.
Rafael: Það er rétt, almenningur hefur lítið að segja um hvað þetta varðar. Þrýstisamtök og íbúahópar ná stund- um að stöðva þróun byggingarsvæða eða breyta hlutum – sem jafnvel leiðir til enn verri bygginga. Við þurfum að búa til betri verkfæri til að kynna og fara yfir tillögur, og líka skapa mun betri byggingarreglugerðir. Það er klárt mál að langflestir vilja frekar hefðbundna byggingarlist með smáatriðum og atriðum sem ljá byggingum mannlegan skala. En mest af því sem byggt er í dag er þakið álklæðningum sem eru settar utan á byggingar á tilviljunarkenndan hátt.
Egill: Hvers vegna er ekkert skraut í nútíma arkitektúr? Hvers vegna er hann svona daufur og mínimalískur? Við byggjum á 10.000 ára langri sögu arkitektúrs en virðumst alveg hafa strokað út 99% af þeirri hefð. 100 ár frá Bauhaus hafa yfirgnæft allan stíl og skilað daufum og ég mundi segja lélegu tungumáli í byggingarlist.
Rafael: Nákvæmlega, á 10.000 ára tímabili hefur mannkynið þróað tungumál mynsturs sem leiðir okkur áfram í gegnum hönnun hins byggða umhverfis. Jafnvel þótt skreytihlutinn hafi breyst frá einum stað til annars í gegnum árþúsundin, þá var lengst af einhver almennur skilningur á formum, gluggum og samsetningu húsa með grunn, miðju og þaki. Ákveðið tungumál forma og mynstra sem lætur okkur líða vel og heima hjá okkur. Grikkir og Rómverjar fundu út hlutföll fyrir byggingar og lögðu tóninn fyrir framtíðina. En í byrjun 20. aldarinnar fannst arkitektum tilvalið að finna upp hjólið upp á nýtt og byggingar byrjuðu að verða mjög kaótískar.
Egill: Við þurfum að lækna Bauhaus-traumað frá 1920 um að „form follows function“ og allt annað sé púkalegt. Við þurfum að lækna skömmina sem er á skrauti. Við getum stækkað verkfærakassann okkar og leyft okkur fegurð aftur. Arkitektar virðast hræddir við að tala um skraut eins og þeir hræðist að vera ekki teknir alvarlega og eigi jafnvel á hættu að fá ekki vinnu. Nú eru liðin hundrað ár frá þessu nauðsynlega skrefi sem Bauhaus tók. Við þurfum að leyfa okkur að nota skreyti. Við þurfum samt alls ekki að fara aftur í að byggja gamaldags byggingar eins og sumir leggja til. Það er til önnur lausn. Allt sem við lærðum á 20. öldinni var stórfenglegt en er bara of gelt. Bætum við því sem ég kalla „flókið yfirborð“. Skreyti er hluti af því en líka einmitt það sem ofangreind byggingarreglugerð er að reyna að ná fram, um uppbrot útlits bygginga, innfellingu yfirborðs og svo framvegis. Byggingar hafa þrjár stærðir af form- um; heildarform byggingarinnar er stærst, svo koma gluggar og hurðir og þök. Og í gamla daga var skrautið þriðja stig, það smágerðasta. En það vantar í eiginlega alla byggingarlist síðustu 100 ára og því er hún svona geld.
Heppnast yfirleitt ekki vel.
Rafael: Það er fín útskýring. Tuttugustu aldar byggingarlist hefur snúist um að gera flippuð „stór form“ en vanrækt smáu formin og mannlegi skalinn fær oft enga athygli. Þannig tilraunir eru ákveðin tegund af list og geta verið virkilega áhugaverðar ef vel tekst til. Vandamálið er að yfirleitt heppnast þær ekki vel. Á meðan það er frekar auðvelt að fylgja hefðbundnum lögmálum, lögmálum klassísks arkitektúrs, og búa til góða byggingu, þá þarf einstaka snilligáfu til að skapa sannfærandi nútímabyggingu. Og jafnvel í þessum fágætu tilfellum sem heppnast, þá kunna fæstir, sem ekki þekkja til fagsins, að meta það. Arkitektúr á ekki að vera eitthvað sem bara fáir í litlum áhugahóp kunna að meta, vegna þess að allir aðrir þurfa að búa, vinna, leika sér og vera til í umhverfinu. Byggingar ættu að vera skiljanlegar og aðgengilegar öllum.
Egill: Já, módernisminn virkar oft á mig eins og flipptilraun byrjenda í for- námi í myndlistarskóla. Eins og einhver list úr Andres Önd-blaði, skrípaleg og óreynd. Arktiektúr er vera sem hefur þróast í 10.000 ár minnst, og tuttugasta öldin gerði lítið úr þessari veru, loka á hana og gera eitthvað alveg nýtt. Eins og rokk & roll kynslóðin sem átti að skera sig frá foreldrunum og helst gera allt öðruvísi. Hvernig fór það? Við þurfum að læra að þróast úr því sem til er, vaxa áfram og hætta að skera á hefðir. Módernisminn skellti eyrunum við klassíkinni og fólk hélt að hann væri svo sannarlega svarið. Myndlistin er búin að fatta að svona módernistahegðun er eiginlega orðið „boomer“ (úrelt) og er farin að vinna með miklu breiðari nálgun. Hvenær kemur byggingarlistin eiginlega með? Hún er eftir á.
Hugsunarlaus hönnun.
Egill: Nýi Landspítalinn er dæmi um byggingu sem er bara með tvö skref í skala. Þetta er alltof stórt, einfalt form. Það vantar alla leikgleði í það – tónlist! Það er engin tónlist í byggingunni.
Rafael: Þegar ég sá steypustrúktúrinn í byrjun fannst mér að þetta gæti kannski orðið eitthvað ágætt, það var ákveðin regla í endurtekningu rýmanna og gluggaopanna. Þetta er ofsalega stór bygging sem yfirskyggir fallegu upprunalegu spítalabygginguna eftir Guðjón Samúelsson, sem er skiljanlegt vegna aukinnar fólksfjölgunar á landinu. Síðan, þegar byrjað var að klæða steypustrúktúrinn þá varð ég (horrified, hvað er gott orð fyrir það?) Ég fæ engan veginn skilið hvaða boðskap þetta strikamerkis-mynstur á að bera til okkar. Hún lítur út fyrir að vera mest hugsunarlausa hönnun, andmanneskjuleg og ómyndrænasta bygging sem hægt er að búa til. Einstaklingar munu koma þarna í heiminn, fólk mun deyja þarna inni og allir þurfa að þola ljótleika byggingarinnar þegar þeir keyra niður í miðbæ Reykjavíkur. Og skattgreiðendur borga fyrir þetta! Það ætti að stöðva þessa framkvæmd undir eins og búa til nýjar tillögur sem yrðu bornar undir almenning með tilheyrandi kosningu. Í þessu tilviki þó er ljótleikinn aðeins skinnið á byggingunni, þannig að það væri hægt að bjarga henni með því að skipta því út.
Egill: Er þetta einhverjum að kenna? Verktökum? Stétt arkitekta? Reglugerðarfólki? Vantar eftirlit? Eða er þetta almenningi sjálfum að kenna? Við erum öll í einum bát saman; verktakar, arki- tektar, borgarskipulag og almenningur. Við þurfum helst að laga þetta saman, ekki benda með stórum fingri á hvert annað. Ég er til í samtal, er meira að segja með hugmyndir sem ég er nú að reyna að tala um. Svo er raunveruleiki verktakans og fjármagnseigenda líka eitthvað sem flestir þekkja ekki, hann er ekki auðveldur, margir fara á hausinn. En að byggja þessar verktakablokkir, eins og það sem maður sér til dæmis í Vallahverfinu, er mannskemmandi. Græna gímaldið er nú gott dæmi um hvernig margt klikkaði. Það þarf nýja nálgun og líka samvinnu í þetta. Við þurfum fegurð.
Rafael: Við þurfum fegurð! Á þessum tímapunkti er skilvirkara að einblína á lausnir frekar en að finna sökudólga. Spurningin er raunverulega: Hvernig getum við stöðvað þessa framrás ljótleika og tryggt að hún haldi ekki áfram? Íslenskt samfélag er að stækka, og byggingariðnaðurinn er ekki að fara að hægja á sér um þó nokkra framtíð. Áður en við byggjum meira verðum við að nema staðar, skoða stöðuna og finna betri leiðir til að vinna í fram- tíðinni. Þetta er ekki bara vandamál á Íslandi – þetta er heimskrísa. En hér hefur fólk sterka trú á eigin áhrifa- getu; Íslendingar trúa á getu sína til að hanna umhverfi sitt og krefjast ein- hvers betra. Það er kröftug geta, jafnvel til að verða fyrirmynd annarra þjóða sem í raun glíma við sama vandamál. Ef við notum þetta tækifæri, þá getum við umbreytt þessari þróun í dag, bylgju breytinga, í varanlega arfleifð. Arfleifð fegurðar þar sem manneskjan er miðpunktur í borgarmyndinni sem fólk elskar að vera í og það þrífst í.